adminFuFo

„Do biedronki przyszedł żuk,

W okieneczko puk,puk, puk…”

Opowieść o Biedronce i Żuku, mówi o miłości i odrzuceniu. Żuk został odrzucony przez biedronkę i z tego powodu był smutny. Musiał przeżyć swoje rozczarowanie, ale nie zabrało mu to chęci i siły do dalszych poszukiwań przyjaciela. Podobnie biedronka szukała kogoś, kto by do niej pasował. Poszukiwania okazały się owocne, każde z nich znalazło swoją bratnią duszę.

W pojęciu miłości zawiera się przyjaźń. Ma ona duże znaczenie dla naszych dzieci, które już od przedszkola chcą mieć kolegów i koleżanki. W tym wieku są jeszcze mało dojrzałe, szybko zmieniają się u nich emocje i często popadają w skrajności. Kto dzisiaj jest przyjacielem, jutro może być wrogiem i odwrotnie.

W pierwszych klasach szkoły podstawowej, przyjaźnie stają się coraz trwalsze, bardziej znaczące i potrzebne dzieciom. Przykładem tego są tzw. przyjaźnie od szkolnej ławy, które przetrwały aż do dorosłości.

Dlatego warto dbać o przyjaźnie.

Z umiejętnością dbania o przyjaciół, nikt się nie rodzi. Dzieci uczą się tego, a my jesteśmy dla nich wzorcem i pomocą. Możemy pokazać dziecku, że np. po wspólnej grze w piłkę może zaprosić kolegę z sąsiedztwa. Czasem to my możemy tego kolegę zaprosić, bo nasze dziecko się wstydzi. Okazujmy dzieciom, że ich społeczne kontakty są ważne, również dla nas.

Warto jest powiedzieć dziecku, że zapraszając gości na urodziny, trzeba pomyśleć o tym, czy będą się dobrze bawić, a nie myśleć tylko o własnym zadowoleniu. Wspólne przygotowania do takiej imprezy powinny obejmować również zadbanie o innych.

Biedronka i żuk znaleźli szczęście u boku kogoś, kto był do nich podobny. Również nasze dzieci potrzebują grupy rówieśniczej, która ma podobne zainteresowania i umiejętności, z która mogłoby dzielić swoje pasje. Może się zdarzyć i tak, że wspólnie z dzieckiem dojdziecie do wniosku, że wybór grupy był błędny. Być może zainteresowania dziecka zmieniły się lub nie znalazło swojego miejsca w grupie. W takiej sytuacji, biorąc przykład z żuka, nie należy się zrażać, tylko szukać dalej. Porażki w kontaktach społecznych się zdarzają. Zadaniem dorosłych jest towarzyszenie dzieciom również w tych momentach.

Koleżanki i koledzy są bardzo ważni dla naszego dziecka, ale pamiętajmy, że w pierwszych latach życia, najważniejsi są rodzice. Potrzebuje ono ich uwagi i wspólnie spędzonego czasu. Dzięki temu możemy towarzyszyć dziecku w jego codziennych zmaganiach, obserwować i coraz lepiej je poznawać. Jest to, sto razy ważniejsze niż kupowanie mu kolejnej drogiej zabawki.

Niech zmagania naszych dzieci i różne sytuacje społeczne w których będą uczestniczyć, znajdą podobny finał, jak w tym pląsie:

Prosta opowieść o bałaganie, tak naprawdę jest o sprzątaniu. Na obrazkach pokazane są proste czynności: zamiatanie, odkurzanie, wynoszenie śmieci, układanie zabawek, podlewanie kwiatów i układanie zabawek. Nic nadzwyczajnego. Ale zaczyna się od emocji: OJEJ! Ale bałagan!!!

Kto widział moje klocki? … Czy bałagan przeszkadza?

Chyba każdy u siebie w domu doświadczył bałaganu. Ale czy jest nam z tym dobrze? Czy łatwo wówczas znaleźć to, czego szukamy? Niektórzy z nas przyzwyczajają się do ciągłego bałaganu i jest im z tym dobrze. Czasem nawet nazywamy to artystycznym bałaganem i zostawiamy tak jak jest. A jednak nawet najbardziej „artystyczny” bałagan ma swoje granice. I niestety przeszkadza w życiu.

Bałagan często jest spowodowany nadmiarem rzeczy. Jeżeli dziecko ma za dużo zabawek, nie potrafi wybrać, czym chce się bawić. Sytuacja nadmiarowości, zarówno w dorosłych jak i w dzieciach powoduje poirytowanie i niepokój.

Czyli trzeba posprzątać…

Sprzątanie może być przykrym obowiązkiem i powodem do okazywania dziecku złości słowami: ty bałaganiarzu, masz śmietnik w pokoju. Dziecko słysząc takie słowa, na pewno nie czuje się zachęcone do współpracy. Wręcz przeciwnie. Negatywny przekaz i obraźliwe słowa szkodzą dziecku i nie skłaniają do pozytywnej postawy.

Więc lepiej inaczej. W myśl zasady: „żadne rączki nie są za małe do sprzątania” nie trzeba czekać aż dziecko skończy 5 lat i wtedy uczyć je sprzątania.

Paweł i Gaweł to opowieść oparta na dobrze znanym wierszu Aleksandra Fredy. W naszym świecie opowiadanym posługujemy się obrazkiem domu podzielonego na dwa kolory wyrażające odmienne charaktery. Spokój Pawła jest niebieski, a szaleństwo Gawła jest czerwone. Tak różni sąsiedzi mogą ze sobą mieszkać w jednym domu pod warunkiem… no właśnie, jakim?

Po co nam zasady?

Paszczak z Krainy Muminków otaczał się ciągle regulaminami, nie zrobił niczego co wykraczało poza uznawane przez niego zasady. Zmuszał innych do ich przestrzegania. Ale czy był w tym szczęśliwy?

Aleksander Fredro napisał wiersz o Pawle i Gawle ok. 1880r. Pomimo, że upłynęło już sporo czasu, to jego treść jest nadal aktualna. Mamy tu postać Gawła, który jest całkowitym przeciwieństwem Paszczaka. Nie uznaje żadnych reguł, robi co chce, nie zważając na swojego sąsiada – strzela, przewraca meble, trąbi i robi duży hałas. Wszystko to bardzo przeszkadza Pawłowi, nie może tego znieść. Wpada na pomysł i pokój zamienia w łowisko ryb. Konsekwencje tego ponosi Gaweł, bo woda kapie mu na nos. Nie jest to przyjemne dla hałaśliwego sąsiada. Okazuje się, że ta anarchistyczna „zasada” – wolnoć Tomku w swoim domku, obraca się przeciwko niemu.

Przełóżmy tę opowieść na sytuację w naszych domach. Nie ma nic gorszego dla dziecka niż brak jasnych zasad. Dziecko nie wie, czego się od niego oczekuje. Jeżeli mama na coś pozwala, a tata tego zabrania, pojawia się chaos, dziecko nie czuje się bezpiecznie. Taka sytuacja powoduje, że dziecko uczy się manipulowania innymi.

Co zrobić, żeby nasza rodzina nie była podobna do historii o Pawle i Gawle?

Jednak potrzebujemy zasad:

Kiedy jesienią pracowite mrówki budowały domek, świerszcz bawił się beztrosko. Kiedy przyszła zima, bezdomny świerszcz znalazł się w tarapatach. Mrówki pomogły lekkoduchowi, a ten bawił je całą zimę zachęcając do zabawy. Bajka o świerszczu i mrówkach to opowieść o pracy i zabawie.

Jedną z podstawowych potrzeb każdego dziecka jest zabawa. Przez zabawę się uczy. Jednocześnie jest dla niego pracą. Rodzice chodzą do pracy, starsze rodzeństwo chodzi do szkoły, a nasz maluch chodzi do przedszkola. Bawiąc się przeżywa emocje: również te nieprzyjemne ( frustracja, złość, rozczarowanie, smutek). Uczy się i doświadcza. Z tej zabawy, która jest pracą ma czerpać radość – to powinna być dominująca emocja.

Czasem wymagamy od dziecka mrówczej pracy i pozbawiamy je radości z tego co robi. Czekamy na osiągnięcia – uważamy, że tylko one mogą dać nam radość, nie cieszymy się z tego, co dzieje się po drodze. Jeżeli będziemy oczekiwać tylko efektów pracy, to będzie nam towarzyszyć frustracja, bo efekty często bywają odległe. Ważne jest, żeby czuć radość z każdego etapu pracy! Żeby gonić króliczka, a nie tylko go złapać.

Ten świerszcz, który wydawałoby się, że jest lekkoduchem, przyniósł mrówkom radość. One były pracowite, ale smutne. Nie był więc tylko biorcą, jak się wydaje, ale dawcą: radości, swobody. Bierzemy od niego lekkość.

Jeśli rozwój Twojego dziecka jest nieprawidłowy sprawą priorytetową staje się terapia. Ale pamiętaj, że dziecko musi nie tylko spędzać czas na ćwiczeniach, ale także się bawić. Domek trzeba zbudować, ale musi być czas na odpoczynek!

Wspólne wędkowanie to nie lada atrakcja w dziecięcych oczach. Tata miś razem z synkiem łowią ryby i razem cieszą się z osiągniętego sukcesu (chociaż Tata złowił małą rybkę, a mały miś dużą ha, ha!) Ale najważniejsza jest harmonia między dorosłym i dzieckiem. I wspólnie spędzony czas.

Dziecko przychodzi na świat jak bezbronne niemowlę. Jedną z jego wielkich potrzeb jest dotyk osoby dorosłej. Mama je karmi i przytula, natomiast tata w tym procesie bywa pozostawiony na uboczu. Jego dotyk mocnych, silnych rąk jest niedoceniany. Dziecko prawie całe mieści się w jego rękach, jest otulone dłońmi taty. Dotyk taty to też delikatność, czułość, a jednocześnie siła.

Małe dziecko rośnie, nadal potrzebuje dotyku, ale w wieku 3 i więcej lat ważniejsze jest wspólne spędzanie czasu. Nic nie zastąpi wspólnego bycia z dzieckiem, wysłuchania go, robienia wspólnie różnych rzeczy. Uczucia rozwijają się w relacji z drugim człowiekiem i we wzajemnym doświadczaniu siebie. Z wielu względów łatwiej jest dziecku kupić nową zabawkę, a tymczasem nigdy nie będzie ona miała takiego znaczenia, jak wspólnie spędzony czas i uwaga ze strony rodzica.

Wspólne robienie czegoś z dzieckiem… Na pewno będzie szybciej, jeśli to rodzic przygotuje ziarno do karmienia kaczek albo ulepi warzywa z plasteliny do przedszkola, ale nie o to przecież chodzi. Ważne jest żeby robić coś RAZEM z dzieckiem, dopuścić je do wspólnej pracy (a nie, żeby robić coś ZA dziecko). To oznacza również, że trzeba dopuścić w sobie samym możliwość porażki, niedoskonałości, dać sobie i dziecku czas, docenić chęć i wysiłek dziecka, a nie tylko efekt.

Małe dziecko krótko koncentruje się na pracy. Bywa tak, że rodzic z dzieckiem pełni zapału rozpoczynają wspólną zabawę, po chwili zaś dziecko odchodzi i rodzic zostaje sam, co zniechęca go do kolejnych zabaw z nim („jak mam to sam robić, to ci dziękuję!”). Dobrze jest przygotować się na taki scenariusz i nie zrażać się. Z drugiej strony dziecko trzeba jednak uczyć kończenia pracy: dajemy małemu dziecku krótsze zadanie (np. wieża z klocków), a starszemu – dłuższe (np. budowa garażu), ale pomagamy mu doprowadzić ją do końca.

Czasami dziecko potrzebuje rozmowy z Tobą. Po prostu chce Ci o czymś opowiedzieć.